In de relax modus

22 februari
We meldden ons op punctlich op tijd bij de Air Berlin in check balie. Wilhelm zat wel wat bedenkelijk te kijken bij onze hoeveelheid bagage en helemaal toen wij vertelden dat we ook het slaaptentje wilden inchecken. “ oh voor op het strand zeker”, suggereerde hij. Nou nee, om in te slapen, want campingbedjes zijn zeldzaam hier.
Helaas klopte onze stoelreservering niet, we hadden geen stoelen op de eerste rij met extra beenruimte. Wel kon Wilhelm nog 1 stoel op die rij boeken en 1 erachter. Later bleek dit een prima keuze, want zo had de achterste wat meer rust.
We vertrokken precies op tijd. Elena zat bij Marcellino op schoot in de extra gordel. Ze vond het allemaal best spannend. Er kwamen wat momenten dat ze moe was, maar niet direct in slaap wilde of kon vallen. Aan ons de taak, haar tot rust te brengen en steving vast te houden en toen viel ze wel in slaap, voor een kwartier, een half uur en op het laatst nog een uur. De rest van de tijd was mevrouwtje druk in de weer, we speelden dat we soep aan het maken waren, kiekeboe en liepen het gangpad op en neer en iedereen werd begroet met een vrolijk Hola!! Kortom:rust hebben we niet gehad, maar het was ook niet heel vervelend.
Op de luchthaven moesten we lang wachten op onze bagage, terwijl ik met een aangeleide Elena door de hal liep te rennen, zo hyper was ze.
Ook het ophalen van de auto duurde en duurde maar, alle spullen passen erin, maar daar is ook alles meegezegd (helaas geen grote type beschikbaar). Ik was moe, het slaapgebrek en de jetlag begonnen hun tol te eisen. We reden richting Puerto Morelos en namen de afslag, zonder route gelezen te hebben en de GPS niet ingeschakeld te hebben, want het was toch maar een heel klein plaatsje…
Je raadt het al, we reden verkeerd, maar kwamen uiteindelijk wel waar we zijn moesten.
We logeren bij Acamya Reef cabanas, het is een beetje een backpacker achtige setting, stenen roze bungalows op het strand, wel met airco die overigens heel veel kabaal maakt.
Simpel maar schoon. We lieten wat te eten bezorgen, want hadden geen zin om er op uit te gaan, Elena om 19u naar bed en viel direct in slaap en wij een half uurtje later.

Zondag 23 feb
Vroeg wakker, eerste keer rond 0400. We hebben het nog kunnen rekken tot 6u, toen werd het licht.
Wat crackers en melk gegeten en gedronken en toen naar buiten. Het plan was om een stuk langs het strand te lopen, maar toen Elena eenmaal met haar voeten in de zee was geweest, was er geen houden meer aan. Wat nou lopen, ik wil de zee in, en wel meteen! Dus jurkje en luier uit en een schik dat ze had, ze schaterde het uit. Ik hield het ook niet meer en nam ook een duik, natuurlijk volgde Marcellino ook. De rest van de ochtend brachten we rond de branding door. Rond half 11 hebben we Elena op bed gelegd en ze sliep 3 uurtjes terwijl wij met cocktail, een boek en babyfoon op het strand lagen met een Ibiza lounge muziekje op de achtergrond. O het leven is goed!
Ook s middags hebben we nog een beetje rondgehangen. Elena werd vriendinnetjes met een iets ouder Duits meisje. Haar pet en haar elastiekjes en bijna haar schoenen en jurk werden in beslag genomen door het meisje en Elena vond het allemaal prachtig en lag in een deuk. Bewijst maar weer dat voor communicatie geen taal nodig is.
Aan het einde van de middag zijn we naar het dorp gelopen, ca 2km verderop over het strand. Het is een klein plaatsje met een vuurtoren en een centraal plein (met speeltuin) en genoeg restaurantjes.
Elena houdt wel van eten,maar niet van wachten op eten, dus werd ze wat vervelend. Gelukkig kwam de beste afleiding precies op tijd: live muziek, en natuurlijk werd er gedanst, zij het nog wat voorzichtig.
We namen een taxi terug, omdat we het niet zagen zitten om over een donker strand te lopen en op de hobbelige weg, viel Elena direct in slaap. Nu ligt ze lekker te slapen in haar tentje en ik denk dat wij ook zo onder ons lakentje gaan kruipen. Buenas noches!